Müzelik insanlık Şiiri - Münevver Şıpka

Ben miyim bu aynadaki yansıma?
Ben miyim bu tiyatral siluet?
Sahte bir duruş,bir kibirli eda?
Çakma Ben istemiyorum
Tıpkı çakma hayatlar istemediğim gibi.
Sahte pozlar,zoraki gülüşler,
Provalı pozlar,provalı gülüşler...
Diyorum ben buna
Varın onaylamayın,ihtiyacım yok!

Kalabalık yalnızlık dediler
İlk defa çok doğru diyeceğim
Önce bahçeli evlerimiz yok oldu,
Betonları dikip,ağaçlar yerine büyüttük.
Aynı kapıdan girdiğin gömüte
Onlarcası girince şaşakaldık,
Mahallede herkes ahbapken,
Birbirimize yabancı kaldık.
Ağaçları, bahçeleri yok edip,
Parklara mecbur kaldık.
Suç oranı arttı o nu da bıraktık!
Deprem oldu enkazda kaldık.

Şimdi bu güzel maskeler ile geziyoruz.
Traji komik bir haldeyiz,
Duygularımız yok olmuş,
Şaşmış artık Kıble'miz,
En güzel şekilde gelir kahvelerimiz;
Kahveler hoş ama sohbet boş.
Bu çağ da bize düştü ne olsun!
Müzeye kalktı insanlık!

Gelin ,sizinle büyük kayın ormanlarında gezelim.
Bir göze başında,kuş sesleri arasında,
Bir kamp ateşi yakalım.
Suyun ahenkli sesine,ateşin çıtırtıları eşlik etsin
Bir avuç fındıkla besleyelim sincabı,
Yosun kokularında bir hamakta uyuklayalım.
Sürmeli gözlü ceylanlar su içsinler dereden,
Hafiften çalsın Müzeyyen Senar dinleyelim.
Semaverde demli çayı içerken,
Yanında bedavadan demleniriz biz de.
Karanlık çökünce yıldızları tutarız ellerimizle,
Bahar bülbülleri öter gecenin dördünde,
Ruzgar okşasın dalları,çiçekleri,
Ay dokunsun suya,çiğ düşsün toprağa,
Yalın ayağın değsin şu çamura.
Az insan,az yalan,az riya..
Mutluluk budur işte ya!