Müze Yaptım Bu Evi... Şiiri - Muharrem Pala

Bedenim gibi yorgun-argın
Dağların arkasından süzülürken güneş
Işıklar göz kırparak çekilir/ gözlerimden yavaş yavaş
Ardından bir mahkeme kurulur
Güneşin battığı yerde...
Devir-teslim töreni başlar gece ile gündüzün
Çarmıha gerilir suya düşen hayallerim
Kafam karışır dayanamam
Bir kızıl kıyamet kopar içimde...
Bu seferde fırtınalar alıp götürür
Senli düşlerimi...kala kala yalnızlığım kalır bana
Sonra anılar tutar ellerimden
Doğrulurum uzandığım koltuktan
Geçmiş günlerden yadigar
Duvarda asılı deniz manzaralı bir çerçeve ilişir gözlerime
Bir gün batımında çekilmiş...
Ortada bir sehpa
Üzerinde en son devirdiğimiz kadehler
Hala üstünde duruyor rujlu dudak izlerin...
Şurası ilk dünya evine girdiğimiz yer
Yani yatak odamız /yerlerde serili eski bir kilim
Gülüyor üzerinde resmin...
En çokta senin bu halini seviyorum
Gülen gözlerin rahatlatıyor beni
Bir nebzecik olsun...
En son giydiğin gecelik gardropta
Saklıyorum onu kokun üstüne sinmiş...
Ne yana baksam hatıranla dolu her yer
Anılar dün gibi capcanlı ve taze...
Sen gitsende satmam bu evi
Her odada senden bin hatıra gizli...
Aslında ben yalnız değilim gördüğün gibi
Bir avuç hayalini koynuma alıp /sit alanı ilan ettim bu evi
Kendime özel müze yaptım
Bir ömür bekçisiyim senden kalan eserlerin...