Fakırin Aşkı ... Şiiri - Muharrem Pala

Köyümüzde kızlar gider çeşmeye
Kovalarla sular eve çekilir
Güzel gören içim başlar taşmaya
Derdim hiçbir kaba sığmaz dökülür

Kazma kürek olmaz deşmeye derdim
Bu derdi sırtıma gönüllü sardım
Dengim olmayana kalbimi verdim
Hayalim kuş gibi yere çakılır

Empati yapıpta beni dinlersen
Hak verirsin bana biraz seversen
Dağınık perişan hâlimi görsen
Gözlerinden sular seller dökülür

Dostlar davul bile dengi dengine
Nasıl oldu gönül verdim zengine
Dayanır mı yürek böyle yangına
Çıkmaz sokaktayım nasıl çıkılır?

Karanlık gizlenir doğan her güne
Dertler yuva yapmış çıkmaz bedene
Derdimi yüklesem yolda gidene
Kalkamaz ayağa beli bükülür

Bacaklar taşımaz çekilir kanın
Günden güne biter özde dermânın
Ondan başkasını istemez canın
Yüzler gülmez olur için sıkılır

Felek iğnesini derin batırır
Dertler seni çukur yere yatırır
Azdıkça dertlerin acı getirir
Acılar kalbine gelir sokulur

Ölmeden giyersin beyaz kefeni
Dertler yavaş yavaş çürütür seni
Ömür biter birgün yorma kafanı
Seninde ardından ağıt yakılır

Derdine bir çâre bulamaz doktor
Dertlerinin zaten ilâcı yoktur
Kaşlar yaya benzer kirpikler oktur
Ölme Pala'm mezar taşın dikilir

empati yapmak: Kendini karşıdaki insanın yerine koymak