Mutsuzluğun içinde güle bilmek adı.

Ellerin le söküp,parçaladığın kalbimin,
Tekrardan atmasını bekleme lütfen! !
Artık bir mucize bile kurtaramaz,ettin bizi..

Gitmeye gidiyorsun tamam anladık,
Geride kalanların günahı ne!

Sadece öfkeliyim sana
İçimde ki küfürleri bir duysa kulağın
Dinimden şüpheye düşer aklım

Gönlüm ölü,
Dilim küfürbaz
Aklım işte işte biraz,ayakta tutmaya çalışıyor bizi..

Aklınca unutturuyor seni..
Ne yapsın başka çaresi bırakmadım zavallının,
Böyle biraz daha, gelmeye devam edersen aklıma
Biliyor ki dilim olacak küfür bazın önde gideni..

Sonrası işte
Ettiğim küfülerin zehrinde ölecek gönlüm.
Ardımda bir insan kırıntısı kalmayacak.
Ondan korkuyor aklım.

Seni unutturmayı vazife bilmiş kendine,
Yazık anlamıyor zavallı,
Sen bitin ce yada gidince,
Yaktım gemileri yaktım!

Bir daha karada yüzmemecesine,
Bilirsin sen varken Denizler de vardı
Sonra ben denizleri çok severdim
Sen varsın diye ben denizleri çok severdim!

Şimdilerde sayendemi değilmi bilmiyorum ama.
Karaya tökezledim,
Nefes alamıyor ruhum
Bedenimin içinde boğuluyor,,

Boğuyorum aşkı.
Küfür basıyorum ağzına..
Sayende bir katil olmadığım kalmıştı,
Müjdeler olsun unuda oluyorum..

Sonra bayağı bir vakit geçti
Ömür gitti
Yürek tükendi
Herkes unutursun dedi..

Kimseye söylemiyorum ama
Herkes yalan söylüyor sevgili,
Ne sen bittin
Ne de beni öldüre bildin..

Yıkıntılar içinde gülümsüyorum,
Herkes beni unuttu sanıyor
Bende herkese döndüm
Seni unuttuğum hakkın da yalan söylüyorum..

Hatta adına bitmiş bir şiir bile yazıyorum,
Mutsuzluğun içinde güle bilmek adı..
İnsan alışmıyor da
Alışmış gibi davranıyor..