Mutsuz Gözyaşları Şiiri - Halil Türkoğlu

Parmağının ucundan yazmışsın hasretini
Damıtmış öpüşleri,
Lekelemişsin günahları,
Arada bir kısaltmış büyük günleri
Belirtmiş,
Mutsuz gözyaşları!
Çekirdeğin olmuş bu tohum!
Dikkat istemiş,
Dibine kadar açmış kendini uçurum,
Düşmek istemiş.

İskeletsiz damlıyor bu hissedişin
Dokunulmak gelmiyor içinden, vazgeçmiş
Değmedi bana, konuşmadı
Susunca bir mektup kadar katlı,
Gözyaşları...

Yağan yağmurum sele verme kendini
Bulanıklaşıyorsun,
Dünü bugüne karıştırıyorsun
Yağma.
Suskun çiçeğim derdin bir yaprak elemi
Toprağa kök salmadan, beklemeyip
Açma.

Tuzunu bırakmadan her sevgi
Acısız geçmezmiş
Hasret bedava, ekmek bedava
Bu evlatlık duygulara
Ya bu kimsesiz yazılara
Büyüyen dokunuşun,
Bitmek bilmezmiş,
İşte buna güç yetmezmiş.

Kabuğunu yırtmaz ki bu bağırış
Ağlaşan bu enkazlarla
Bitmez ki hiç yıkılış
İmdat vurgusuyla
Mürekkebe bulanan her yazın,
Gözyaşında belirtmiş.

Damlaya damlaya akan bu başka lisan
Yaşananları gizleyip yaşayanlardan
Saklı her bitiş,
Başa sarıp sarıp tekrar düşermiş,
Özet geçmiş, bu geçmeyiş.

Parmağının ucundan yazdığında hasreti
Öpüşlerine esir, dudak izlerine fısıldar
Tertemiz bir sayfa ister!
Hissedişin yüreği,
Günahlardan kaçar.
İçinin yağına çökermiş,
Katran gibi dibe
Mutsuz gözyaşına yol açar.