Mutluluk Öldü Şiiri - Halil Türkoğlu

Aç
İçini iç edip yaz
Kırkayağının her biriyle yere bas
Uzaklaş
Ağırlaşmış beyninle
Dallara çarpa çarpa
Döne döne kaç
Susuzluğum keskin
Her bildiri yeşilde damlarken yaz
Aç
Hayalimde büyüyen yaşlı çocuklar aç
Yokluğun sülüğü emiyor yavaş yavaş
İçimde sızısız süngü ile kansız bir savaş
Tatsız gülüşle desteleyerek Manifesto kar
Dengemi kaybettim şimdi hangi yolumdaydı yar
Nerede ruhum göremiyorum acıdan
Kaçma isteği ile göğsümün durağından
Biçtim zinciri vazgeçip bağırımı yakan kısmını
Bilmezler sıyrıklarla sessizce yazdığımı
Parçala
Sokağımdan geçen her bir köpeğin öğüdü
Ara yerden,izsiz, gözümü gördü
İzimi sürdü
Ayağım yazarken asfaltta
Başımın talimatı söndü
Eski acılar geçti
Lakin mutluluksa öldü.