Mutluyumdur Belki. Şiiri - Özdener Güleryüz

‘’O zaman’a kadar.’’ diyor, incecik sesli kadın. Sesi tatlı yumuşak.
Sevinç var içinde bacakları titriyor, her şeyi eritiyor içinde.
Mevsimler geçse de değişmiyor, güçlülügü, kendi öz şarkısı var içinde.
Sonunu bekliyor her zaman acelesi yok. Hayalleri de var.
Kuzey denizine gitmek gibi.

Uykusuzluğu var, ağlamıyor, gülmüyor da.
Yalnızca hayal ediyor.
Eve dönüyor, yolda gülümsüyor, ince sesli bir kadından aşk şarkıları dinliyor.
Uzak ve yorgun yıldızlarla boğuşan yılgın çoban yıldızına bakıyor.
Sabahları erken gökyüzüne baktığında ancak güneş çıkmadan henüz,
İnancını yitirmeden duygularını yitiriyor bazen, kaçıyor dünyadan.
Hiç unutmuyor gökyüzüne bakmayı, bazen başını bile kaldırmadan.
Yüklemler uzaktaki adamı boğuyor onu görüyor bazen ağladığını bile.
Denizi özlüyor yalnız kadın ama yakındakini değil, çok uzaktakini.
Ve çok kuzeydekini.
Bazen ağlarken mutluluk veriyor ‘’Gideceksiniz! Diyor içinden çoban yıldızına.
‘’Döndüm.’’ dese de çok sevdiği yıldızı kulaklarına inanamıyor.
‘’Oradayım.’’, ‘’Her gün her saat.’’ Dese de çoban yıldızı, görse de,
Durağan sakin yürüyor. Karşıya geçiyor. Mevsimler değişiyor.
Ne görüyor onu ne bakıyor yüzüne, sadece sabahları ince sesli kadın,
Gözü gökyüzünde güneş doğmadan,
‘’Şuramdan, yanağımdan:’’ Diyemiyor.
Sadece ‘’Mutluyumdur Belki.’’ ile yetiniyor.

ÖZDENER GÜLERYÜZ