Mutluyum Şiiri - Vural Çeliker

Kapıldım bir akıntıya istemeden..
Hiç zorlamadım kendimi aslında,
Kıyıdaki dalları tutmak için..
Yine uzatılan ellere ve yardım çağrılarına duyarsız kaldım..
Yardım elleri boş kalanlar, yine elleri gibi boş gözlerle bakıyorlardı bana..
Umutsuzluklarını ve kasvetlerini sezebiliyordum bakışlarından..
Ama bilmiyorlardı ki benim mutlu olduğumu..
Hep kıyısında gezdiğim, sigara ziftlendiğim,
bazende taş kaydırdığım nehrin akıntısına kapılacağımı nerden bilebilirdim ki?
Önceleri başka akıntılarla sırdaşlığım yalan değil..
Önceleride kapılmıştım birkaç kez..
Ama o akıntılar zamanla beni ıslatmıştı, titriyordum..
Ozamanlar yardım elleri pek yoktu..
Tuttuğum dallar da güz mevsiminden olsa gerek kırılıyordu..
Ama kendim çıktım akıntıdan..
Titrediğimden falan değil aslında, sıkıldığımdan..
İlk heyecanı olmuyordu akıntının zaman geçtikçe:
İlk günlerde nehrin dibindeki ayağına değen taşlar, bazende vurup giden balıklar bile sıradan geliyordu..
Sıradanlıktan kaçarcasına attım kendimi kıyıya..
Titremem biraz azalmıştı..
Kendi kendime kıyının, nehrin içinden daha güzel olduğunu mırıldandım..
Ama biraz zaman geçtikten sonra titremem geçti, kurudum..
Nereden bilebilirdim ki: sıcaklığın, soğukluğu özlettireceğini?
Özlemimle girsem de nehre; ne taşlar değdi ayağıma, ne de balıklar vurdu üzerime..
Sadece üşümüşlüğümle kaldım..
Şimdileri bir akıntıdayım..
Bana uzatılan eller boş kalıyor..
Dedim ya, ben mutluyum diye..
Dallara da uzanmuyorum..
Üşüdüğümde, üzerime örtülen üşümüşlüğüm..
Titriyorum ama umrumda değil..