Mutluyduk Şiiri - Uğur Yanık

Mutluyduk!
Pembe iken yüzlerimiz ve utanmaktan bile utanırken her birimiz.
Önemsiz sebeplerden maliyetsiz gülüşler imal ederdik adetlerce.
Küçücük kalplerimiz gökyüzünün bütün sokaklarını ezbere bilirdi beyaz bir güvercin gibi.
Evet çocuktuk,masumduk doğrusu...
Siyah beyaz filmlere karıştırırdık istikbal hayallerimizi.
Güneşi seyrederdik dilediğimiz zaman ve dilediğimiz her yerden.
Oda bize bakardı alabildiğine kısık ama gülen gözleriyle.
Sonra kış gelirdi,rüzgarın uğultusunu davet ederdik evimize tahta pencerelerimizden..
Biz onada çok sevinirdik.
Kar yağardı lapa lapa-topak topak birbiri ardına.
Deli gibi sokağa fırlayıp kartopu oynamak ne güzeldi annemiz izin verirse.

Mutluyduk!
Altı üstü bir tane ayakkabımız olsa bile.
Top oynardık babamızın korku veren bakışları refakatinde.
Pikniklerimiz olurdu hafta sonları yemyeşil çimenlerin üzerinde düşe kalka.
Kirlenirdik bazen,kah vakit kanardı dizlerimiz yara bere içinde.
Kızların oyuncak bebekleri olurdu sandalye bacaklarına ip ve kumaştan beşik yaparak salladığı.
Büyürdü saçlarımız,lahanayı andırıdı uzaktan tartışmasız.
Düşünürdük ama hep bir yandan;
Var olmayı,yaratılmayı,yaşamayı ve dünyayı.
Tecrübesizdik,toyduk,zorlanırdık anlam vermekte hayata.
Ama unuturduk,kaldığımız yerden devam ederdik yine tebessüme.

Mutluyduk!
Sıcacık anne çorbasını içirirken hasta bedenimize.
Nasılda sevilirdik,nasılda büyük bir ilgiye mazhar olurduk öyle.
Azıcık aklımızla birşeyler düşünüp orta yerde söyleyiverirdik birden..
Gülerdi herkes,anlamazdık sebebini hiç bir şekilde.
Bazen kızardık karakışta sokakta kalan yavru köpeklerin sorumsuz annelerine.
Kimi zaman bir çırpıda büyümek isterdik eş adaylarımızı sıralarken mahallemizden.
Saklambaç oynardık "elma dersem çık armut dersem çıkma" sözünü duyabilmek için.
Mızıkçılarda olurdu aramızda belki ama; Yinede MUTLUYDUK!

Nasılda geçti o güzelim yıllar bir çırpıda..
Takvim yaprakları ne çok koparıldı defakez ve sayfalarca.
Büyüdük ama küçüldük aynı anda milyonlarca defa.

Mutluyduk!
Şeytanın koluna girip günah labirentinde özgürlük naraları atmadan önce fazlasıyla.
Mutluyduk!
Nefsimizi padişah atamadan önce benlik dünyamıza.
Mutluyduk!
Mevlamızı (c.c) unutmadan önce yaratılmışlığın şaşkınlığı süresince.
Mutluyduk!
Gül Peygamber (Sav) anlatılırken,faltaşı gibi açılan gözlerimizle.
Oysa sadece bir defa büyüdük.
Ama malesef defalarca küçüldük.
Küçükken mutluyduk hiç olmazsa...
Peki ya şimdi....?

“Estağfirullah el aziym el kerim ellezi
La ilahe illa hüvel hayyel kayyume ve etübü ileyh”

(14 Ekim 2011)