Mutluluktur Elin de Ölmek

Günün aydınlığında
gecenin karanlığıydı
yalnızlığım
ve suskundum
dut yemiş bülbül gibi
seni anmak
en büyük tutkumdu
gecenin karanlığı
günün aydınlığında
yalnızdım
yapayalnız
denizde bir damla
çölde bir kum tanesi
oysa sen
denizdin
çöldün
gecemdin
günümdün
ve en güzelide
benim ölümümdün
gecemin yıldızı
günümün güneşi
seni
asırlar evveli
ünlü ressamlar
çizmeliydi
ünlü heykeltraşlar
yapmalıydılar
-ki seni o zaman
istediğim kadar
seyredip
sana övgüler
yazmalıydım
yılgınlık duymadan
gecem
günüm
aydınlığım
karanlığım
varlığına
bir can adadığım
suyun şavkın da
gölgesin de ağacın
umutlarımı büyüten
boy boy
yeşerten
baharım
bir bakışına
bir can veririm
kara yazgım
seni anmazsa eğer
duygularım
söküp atmalıyım onları
belleğimden
bir bir
çöl rüzgarlarına karışmalı
deniz dalgalarına kapılmalı
acınmaksızın
ve ben
suyun üstünde
mısralar yazmalıyım adına
her andığım gece karanlığın da
gün aydınlığım
bahçemdeki gülüm
batmayan dikenim
tutmayan ellerim
yürümeyen ayaklarım
saçının bir tek telinde
idamlığım
ver infaz kararını
kırarken kalemi
ister yargıcım ol
istersen celladım
senin elinle ölmek
en büyük mutluluktur
kara sevdalım
17.11.1981/ANKARA