Mutluluksun Şiiri - Zeynep Şişkin Küçük

Yine öfkeliyim
Yine bir acayip nefret var içimde
Nedenini bilemediğim
Suçlusunu gösteremediğim bir kin var
Sıkıntılar dağ gibi olmuş beni aşıyor
Türlü düşüncelerin istilasında beynim
Galibi kim, mağlubu kim?
Belli değil

Herkese bir parça kırgınım
Ve bir o kadar da
Minnettarım herkese
Sevmeyi, sevilmemeyi
Herkese değer vermemeyi
Onlar öğretti.
Kişiye kendinden başka
Dost olmuyor kimse.
Yürekler yosun tutmuş
Yüzüne gülen gözler
İçten değil, samimi değil
Hepsi aldatmaca bunların
Hepsinde menfaat gizli
Dostluk kavramı bile gerçek değil.

Ben bu düşünceler içindeyken
Tek sen oldun beni yanıltmayan
Aydınlatan tüm bu olumsuz yargılarımı
Şimdi sen varsın dünyamda
Tam anlamıyla diyebildiğim insan

Gözyaşlarımı sen sildin, kuruttun
Artık ağlamayı bile inan unuttum.
Seni kırdım, üzdüm, yordum
Biliyorum.
Ama ben böyle gördüm, mecburdum
Şartı sanmıştım yaşamanın
“başka türlüsü olmaz
İnsan güçlü olmalı, ezmeli
Yoksa yaşanmaz” diyordum

Şimdi bir parça mutlu
Bir parça da bedbahtım
Mutluluğum sensin benim
Sensiz tedirgin, ürkek
Seninle huzurlu, rahatım ben.
Anlayamazsın bendeki değerini sen
Değerini anlatacak
Bir kelime yer almıyor lügat ta
Şunu bil yeter
Sen hayatta tek varlığım,
Geleceğime tek umutsun
Sen benim için
Sonsuz mutluluksun