Mutluluk Zerresi Şiiri - Beyhan İnce

Ben yaşadım, yıllardır acıyı,
Kalbim ağladı hep, ağrılarla inledi.
Yüzüm gülmeye çalışırken, ellerim titrerken,
Yüreğim kuvvet verdi bedenime, 'dayan' dedi...
Dünyaya gelmek benim suçum gibi,
Kaçamadım haksızlıkların içinden,
Çıkamadım, kurtulamadım sefaletten.
Çekiyordu sanki birileri beni,
Diyorlardı 'gidemezsin'...
'Dünya senin için çile çemberi'.
Ah! Ne olurdu? Keşke ruhum gibi
Parçalansaydı bedenim...
Lime lime olsaydı, dağılsaydım.
Bir daha kavuşmasaydı birbirine parçalarım.
Yazık! Olmadı anam, olmadı bu isteğim.
Büyüdükçe büyüdü dert ağacım,
Sığmaz oldu kökü topraklara,
Büküldü beli yerlere doğru,
Başladı dökülmeye yaprakları.
Bembeyaz saçlar, yorgun gözler,
Acıdan kavrulmuş 'aman' dilerler...
İşte şimdi, şu anda,
Boğuyorlar sanki, dağlıyorlar kalbimi.
Tuttular, zincirlediler bütün bedenimi,
Kımıdayamıyorum Allah'ım... Bu neydi?
Yüzüme akseden, ruhumun çığlık sesi! ..
Oysa, görmek istediğim bu değil,
Yaşamak istediğim sadece,
Bir mutluluk zerresiydi.