Mutluluk Oyunu Şiiri - Özcan Öğüt

gözler her zaman gördüğüne değil,
görmek istediğine inandı
düşler ısrarla mutluluğu kovaladı,
ama hep en yakın olduğu anda elinden kaçırdı,
belki de mutluluk aldatmacasıydı bu gönlün
var olması gerektiğine inanılan ama hiç var olamayan.

yarısı polyanacılıkla geçti bu sefil ömrün,
kendi kendini kandırıp, inandırarak budalaca…
sonra elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibi,
hiç olmayan mutluluğunu arayarak
cevabı alınamayacak sorular sorarak…

mutluluk oyunu bu geç de olsa anlaşılan,
asıl kavusu uyandıktan sonra görünebilen…
oyunu kazanabilenlere sonsuz bir umut
kaybedenlere ise hayatla yüzleşebilecek kadar somut…