Mutluluk Şiiri - Giray Özer

Mutluluğun sırrı mutluluktaydı.
Beyaz zeminde, kan damlası kadar ağır,
Geyşaların gizli fahişelikleri gibi onur kırıcı.
Egsoz dumanında içiliyordu zehir.
Ve bir çağrı ile alıkonuluyorduk dünyamızdan.
İşte bu günlerden birinde öğrendik ezilmeyi.
Boş alanları gürültüleriyle doldurdular acımacızca.
İsterdik ki bizi aşkla sömürmesinler.
Böyle günlerde sıkıldık telefon hatlarında.
Kırılmalıydı artık görüntülerdeki zincirler.
Vücutlar yok edilmeli, tepkiler kalkmalıydı.
Evrendeki titreşimlerle oyaladılar bizi.
Oysa biliyorduk ki en küçük boşlukta bile,
Duygular, tepkiler, sesler, yankılar vardı.
Bizi tüm bunlarla bir hücreye tıktılar.