Mutluluğun Rengi Hangisidir?

Resmini çizmek isterseniz hangi tonları kullanırdınız...beyazın masumiyetinimi çalardınız grideki belirsizliğemi sığınırdınız...yeşil mi olmalı mutluluk yoksa deniz gibi masmavi umut kokulumu...........

pembenin hayallerine mi dalmalıydı.

Ben hayata bej diyorum beyaz olamayacak kadar kirlendi dünya doğmamış sebilere hayat kirli beyaz...günah kadar beyaz.....
ben bir ressamım elimde fırçam tüm hayatı mutluluğa boyamak arzum.rüyalardan başladım ilkin hayaller olmadan hedefler çizilmeden ne anlam ifade ederdi ki yaşamak...ışıltılı gözler görmek istedim hep,oysa düşük omuzlardı nasibim....çocuktum büyüdüm ve insanlar hala aynı şeyler için üzülüyor değişen dış dünya,iç dünyalarımız aynı kanamalarda..herkesin sorguladığı cevaplamaktan daha doğrusu çözüm üretmekten kaçtığı dünyamız......

kendine bi renk seç.... ve bana rengini söyle...dürüst ol...
herkes mi yalan söyler? ......,kendimizi aldatıyoruz! tek istediğim gerçek, doğru ve dürüst olan ne varsa yerini siyaha bırakmış,net değil renkler bile birkaç ton bulanığı işte. hangi şey saf kaldı ki kara kalsın...

nisanda doğmuş bir sonbahar çocuğuyum ben ruhumu karartan kasvete bürüyen bu günler yatağım kadar sıcak, ana kucağı kadar öz...oysa ben hep baharı severdim tanıyamamışım kendimi,yalan söylermişim meğer,öyle olmak mış muradım cıvıl cıvıl öten bülbül olmak etrafıma mutluluk dağıtmak istemişim...

Hayatın ortasındayım,yaşadığım kadar yaşarmıyım bilemem öğretilerle oluşan düsturlarımın değiştiğini görüyorum...Herşey önemini yitiriyorken özel birşeyler istiyorum...katışıksız...büyük bir kaos hep bi yetişme telaşı bak işte herkes kadar özel hayatının son evrelerindesin.kendini dünyanın merkezi sanarken mantelitenin bencilliğini ancak yıllar sonra herkes kadar özel olduğunu yani aslına bakarsan kimsenin özel olmadığını anlamamla öğrendim...

Herşey hakkında herşeyi bilmek isteyen ama hiçbirşey bilmeyen azim ve hırsla tanışmamış biriydim...
beklentiniz nedir? çizdiğiniz hedefleriniz var mı? ....bu soruların muhatabı olmaktan yorulurcasına sürekli koşuşturmalardan bıkkın ve artık birşeyler yapmış olamak için bir şeyler yapmak istemiyorum,bana hayrı olmayacak kazanç elde etmeyeceğim işler peşinde koşmak için çok yorgunum....benim için hiçbirşey ifade etmeyen o kadar çok kavram var ki,bazen ben soyut bir nesnemiyim diyorum...insan nasıl kaybeder duygularını nasıl bu hale getirir bu intihar değilmiydi....cesed var ruh yok insan bunu kendine niye yapar. ne güzel diyor Atilla ilhan ''her ölüm erken ölümdür '' diye her ölen gözleri açık gider oysa söylenecek ne çok şey yoktu! sözlerin anlam taşımadığı zamanlarda dilsiz olmak insanın kendisini daha iyi ifade edebilmesiydi.

içimde avaz avaz bağıran bir deli taşırken kimsenin beni duymasına ihtiyacım yok! ! ! Aklını kaybetmiş bir delimiyim ben,zaten aklı başında hayatı tıkırında kaç kişi yazar olur ki..hayatın bitmesinden korkmadım, hiç yaşamadan ölmekten korktum...