Mutluluğa kesilmiş, parsellenerek satıla ...

Hani konuşmak istediğinde ne yapsan da anlatamazsın ya; hani tüm duvarlardan sesin geri dönüp yüzüne çarpar ya, işte o anlardayım yine! ...

Boğazıma çöken ağustos gecesinde, yine dibe vurdu içimdeki savaş beni. Tam buldum diyorum-kaybediyorum, tam umut ediyorum-tükeniyorum. Artık ne savaşacak ne de umut edecek mecalim kaldı gecenin en katran vaktinde.

Bu güne kadar bir bir nakşettiğim umutlarımı ve hayallerimi nasıl göz kırpmadan öldürdüler, nasıl bunca yıl, yılmadan savaştılar benimle? Ben yarınlarımı tuğla tuğla örerken, bir darbede yıktılar o duvarlarımı?

Oysa o umut ve hayallerin;
Önü alınamayacak hedefleri vardı,
Gül kokulu sandığında bekleyen yarınlara işlediği çeyizi vardı,
Mutluluğa kesilmiş, parsellenerek satılan bileti vardı…

Tüm bunlar avuçlarımdan aktııı, gitti. Tıpkı bu gecenin aciz saatleri kadar yalnız kaldım yıllarca, tutamadım. Mavi yeşil olan hayallerimi gömüyorum şimdi gecenin karanlığına. Artık hayatımda renk olmayacak, savaş olmayacak, yarınlar umutlarımla buluşmayacak. Varsın benim umutlarım olmasın, varsın bir ömür sebep olanlar için kararsın. Bu güne kadar umut ettim ya, onlar da bana yeter. İçimde kırıntısı kalmayan yarınlar için hayal ettiğim hayallerle de avunurum ben.

Elimden bir bir alınan tüm değerlerime inat savaşmıştım halbuki. Sahte olan bu dünyada, tüm sahteliklere inat besledim umutlarımı ama nafile. Bir askerin nöbetiydi umutlarımın peşinde besleyip büyüttüğüm hayaller. Bedenim yoruldu mu ruhum, ruhum yoruldu mu bedenim alırdı nöbeti. Bir lahza olsun vazgeçmedim kurduğum hayallerden, ümit ettim, savaştım, sabrettim. Ama… Nafile.

Ama buraya kadarmış mirim yeter hayal etme. Olmuyor işte anla artık dedim ve teslim bayrağını çekip, nöbeti bir daha tutmamak üzere bilinmeyene devrettim. Umarım bu bilinmeyende, yeni nöbetçinin umutlarına vesile olur…