Mutlu Son Şiiri - Merve Ceylan

Hısımsız devrikliğin, isimsiz ailelerine uzanan yolun, sonu. Baştan aşağıya toz, aşağıdan yukarıya toprak. Kil, duman...
Amansız rüzgarın bakışıyla, havaya savruluyorlar, apansız bir hakarete maruz kaldıklarında, susuyorlar.
Sanki hiç rüzgarla buluşmamış gibi, geldikleri gibi gidiyorlar.
Güneşli bir karanlığın ortasında, orasında ya da burasında çamurlaşan bayat mı bayat ahmaklığa,
Parçalı bulutlu günlerden demet sunuluyor anca.
Kabul eden de, ettiren de, yeminsiz aşka, ardında saklandığı akla...
Gittikçe dramatik, lirik ve epik bir hâl alan, dudak arasından bırakılınca birkaç yalan,
Talan olan bedene, hükmedene ve hakettiklerine kavuşamamanın hazzıyla,
Bir oluyor ceninle. Bir eli cebinde, gözleri ceketinde, gömleğin düğmelerinde,
Usulsuz düşüncelerin eşiğinde, aklında üç heceli bir kelime; 'se-viş-me'.
Yaklaşıyor;
Yasağından korktuğu, basamaklarında nefsini koruduğu merdivenlerin hazin sonu.
Bakışıyor;
Öyküsüyle büyüdüğü, ihanetiyle sömürdüğü kargaların gözleri.
Şehvetinde kaybolunca bakirenin, anlıyor, boş değil sözleri fahişenin.
Yatışıyor;
Kürtajdan doğma bir sancıyla, özgürlüğüne kavuşuyor.
Çıkıyor darağacına,
Gelmişini, geçmişini, sövmeden, sevmeden, dur demeyi beklemeden asıyor.
Gülüyor,
En azından ölmüyor sevişmeden.

23onbir9 | 22:32
Mercey.