Mutlaka Sabah Şiiri - Kağan İşçen

ağaçlar küserdi havalara
sokaklarda suskun bir gri
sadece benim bildiğim
çok farklı bir
hayata tutunma şeklidir
gözlerini düşünmek
ağaçlar ağlayışımı paylaşmıyor
sokaklar nisana özlemli
ben yalnızca seni seviyorum
unutma
karanlıkta sayıkladığımı
tadını dudağının

oyalanır tohumları can acıyışlarının
çamurlaşmadan kaburgalarının içi
en güzel biçimiyle yorumlanır belki diye
her şeyini alıp yıkılışın kurnaz bir yitişle
sahici somurtkanlıklarda
adana gökleri sevişirken ayaklarımın altındaki
ıslaklığıyla toprağın
ben yalnızca seni sakınıyorum unutmalarımdan
unut
soytarı susuşlarımla kapına dayandığımı
gençken pencereden selamlardım yağmurlu akşamı
şimdi eğik bakışlarınla uyuyorum kar tutkulu

sesler azalınca yorulur telaşı muştuların
kanatlanışı güvercinlerin üzülür yoksulluğuna
zamanı kaçırışımın sallapati sorusuzluklarda
kendimi kaybedince ağlamaklı
kuşkulu
kasvetli babasızlıklar kadar çaresiz
geliyorum demeden geleceğim her şeyine
terk edilmiş kahvaltılarımıza
ölürüz diye bir ikindi
mutlaka sabah...