Müstesna... Şiiri - Mehmet Şahan

Doğru kalmak uğruna haksızlığı güderken,
Öldür, yok et nefsini sen Rahman’a giderken!
Hakk’a gönül verdinse sakın ha deme erken,
Ağu, zifan(*) içilir; diyemezsin istisna!
Her günahın affı var, kulun hakkı müstesna!

Her yapılan dilekten nasibini alsa da,
Duaların yürekten ihlâsların dolsa da,
İbrişimden, ipekten libasların olsa da,
Kula kefen biçilir, diyemezsin istisna!
Her günahın affı var, kulun hakkı müstesna!

Bu âlemde sevdiğin bağ olur, bağban olur
Öyle sevda tüter ki, bir ulu dağdan olur…
Kalbindeki perçinler çürümüş ağdan olur,
Yardan, serden geçilir; diyemezsin istisna!
Her günahın affı var, kulun hakkı müstesna!

Yanındaki tek mülkün iyi, kötü amelin
Dünyada baki kalmak olsa bile emelin!
Vakit tamam olanda gel deyince ecelin
Hayır, şerden seçilir; diyemezsin istisna!
Her günahın affı var, kulun hakkı müstesna!

Ahir köşkün duvarı dünyada örülürken,
Ol İlahi Mizan’da hesaplar görülürken,
Ecir ve sevapların tas tamam verilirken,
Yaptıkların ölçülür, diyemezsin istisna!
Her günahın affı var, kulun hakkı müstesna!

Şahan der neye yarar şu âlemler han olsa,
Irmaklar atar damar, deryalar da kan olsa…
Her nefesin bir ömür, milyonlarca can olsa
Bir gün burdan göçülür, diyemezsin istisna!
Her günahın affı var, kulun hakkı müstesna!

(*) zifan: Öldürücü zehir.