Müstesna Şiiri - Enver Akbarut

sen yoksun ya
yanıbaşımda
hani onun dışında
sen varsın ya
her anım da
doluyum işte
dar geliyor hayatın içi
kendi azabımı çekiyorum
döneceğin ana kadar

öğretmen kız
niye sığmıyoruz aleme
oturup ağladım
gam yüklü yaralarımıza
kalbim acıyor, yüzüm yerde
kırık kanatlarımla
her göçenle göçüyorum
bizde olmayan ne var onlarda
bir şeyler var hayatımızda
manasını çözemediğim

tevekkül öğretmen kız
denizin altında ne var
toprağın altında ne
insan ki tabiatın özü
gel gül gülüstan
al beni boğulmaktan

de öğretmen kız
renkle beslenir mi insan
kokuyla yaşar mı
içim burkuluyor
şimdi her mevsim gül var
herşey gibi
sen yoksun
gözlerinin rengi
teninin kokusu
müstesna