Müştehir Karakaya Şiirleri - Şair Müşteh ...

sen artık git
kelebeğim değilsin
bir azar işitmeden yanlışından ötürü
berrak bir suyun durduğu yerde
vaki değil
bulanıklaşması kendiliğinden

güller dökülüyor kalemimden yâr
çiçek alır mısın ellilik gülzar

beklediğim yollar hamal bohçası
boyalı fırçalar renkli kokular

ben çoğaldım araya riya girdi
gözümü kırptım aldılar gözümü benden
sonra şehrin dikenlerini
raptiyeledim yırtık elbiselerime
ben çoğaldım araya üryan girdi
ne çok dalaştım yüreğimle ağlayarak

göl ne kadar mavi baksa
o kadar keskindir derinliği
gidersen tutuşurum
rüyalarım öksüz ve üryan
gidersen akışamaz
durgun diplerde ölü bir balık

ben adamdan sayılırsam
üçüncü adam benim
bir pazar
yağmur bulutlarının kucağında
denizin sevdasına kapılıp
arşınlamak istedik

bizim öyle
güneşe çalan bir yanımız yoktu
beyaz bir ata binip gitmişti yaz
içimizde lavlara batmış bir ordu
gözümüzden ise damlayan suydu
serin bir ırmaktı yıkandığımız

a.
şen bir ölüm istemek
ruhumun son ve ilk isteğidir
bu ölüm bir ölümün adını gizleyendir
bakmayın fışkırsa da ar damarımdan yaşam
beni gram gram tart

ey ölüm
bir daha vur
akşamdı
geldi saçlarıma dolandı
yaz dedim
yazdı alnıma bir çizik

med-cezirlerin içinden bana gel
dokun çiçek açsın gözlerin
güz yağmurlarıyla ıslat yüreğini
bir kuşun kanadına sar gamzelerini
senin için bu kenti yakmazsam
vur beni

kadrimi ve sabrımı biledim
veyl ettim geceye
ve sen ey beni yakıp yıkan
ne bildin gözlerimdeki utkuyu
ne gece örttü yalnızlığımı
sesimi hapsettimse yüreğimde