Müstehak Şiiri - Tolga Sönmez

Bazen salkım saçak, asılıkalır şeffaflığıyla,
Bazen toz duman.
Ömrü hayatı boyunca bu güne öğkünmüş,
Soluğu göğüs kafesine sıkışmıştır bilirim.
Zaten eski hikayedir kendileri,
Sorulmadıkça konuşmaz,
Dili lal gözleri kör gezip durur dünyayı.
Eğer fukaralıksa sıfat,
Bayraktarıdır da olmamışlığın,
Bu ünvanı yakıştıramaz hiçbir vakit kendine.
Politiktir ve fakat,
Az birazda külhan beyi.
Şuracıkta doğrulup şaşkın eder ulemayı.
Bahtsız bedevi diyeceğim, sırtına bindiği insanlar,
Ama aslolan odur, her canlı bulur hak ettiğini.
Müstehak iki gözüm,
Hepimize müstehak.
Yalın ayak baş açık kaldıkça biz,her daim müstehak,
Batının darağacında bütün insanlık asılacak.
Uşaklık ettikçe,çile dolmaz bir zaman,
Yaşayıp duracağız olmaz ise ahir zaman.