Mustafa İsmet Keskin Şiirleri - Şair Mus ...

Başka isim yakışmazdı, cihanda ismiyle tek.
Onun ismi İstanbul’dur, ezelden ebede dek.
Bozantin, Kostantin ve Âsitân… bilirler onu.
Tarihin her sayfasından, seyreyle İstanbul’u…

On bin yıllık tarih çıkar, İstanbul’un altından.

Bir baharı karşılamak varmış
Uğurlamak kışı serin bir akşamda
Ve yaza aşık olmak,
Güze hüzünlenmek varmış
Seninle doğan her güne sevdalanmak
Gülü dalında sevmek, arıyı balında

Bir liman düşlüyorum sessiz ve durgun
Fırtınalarla boğuşmuş bir kaptana
Yeniden bahşedilmiş CAN gibi gelir

Öyle bir lahzasın zaman içinde,
Boynuna ip takılmış bir idamlığa,

Tohuma can veren toprağı özledim
Kuşa yuva olan yaprağı özledim
Dalda meyveyi, meyvede tadı
Ağzımdan suyun akışını özledi

Pembe bir bulutta yağmuru özledim

Bir seher yeli ki tenim üşütmez,
Bir eski dost ki hiç düşman görünmez,
Ayrılığın daha başındasınız,
Hiç sormasa da, dostu unutma.

Şimdi çağırsam beni duyar mısınız?

“ Sevgili eşime…”
Zaman gözlerinde donardı sanki,
Kırpmadan gözlerimi sana bakardım.
Seni gördüğüm an öyle bir an ki,
Deryadır gözlerin sana akardım.

Adımlar adımlar ürkek ve sessiz,
Ömrü adımlıyoruz her nefeste.
Ve gece karanlık sokak kimsesiz,
Ölümden kaçıyoruz nefes nefeste.
Ölüme koşuyoruz nefes nefeste.

Sevgi ile yaratıldık, sevmeye geldik.
Güle aşık, dikene aşık bir kalbimiz var.
Her aşk iz bırakıp yüreğimizde,
Yüreğimiz parçalanmış bir dağa bezer.

Mevsimler geçerde haberin olmaz,

Sen canandın yüreğimde, hem de canımdın.
Cana can veren damarımda, akan kanımdın.
Ben ağlarken sen gülerdin, öbür yanımdın.
Bin cana bir can katmak mıdır?
Gülüşünde sevdayı tatmak mıdır?
Yoksa bu canı bir pula satmak mıdır?

Yine bir eylül akşamında,
Ayrılık akıyor kalemimden
Ve ayrılık kokuyor sarı sarı yapraklar,
Kuru dallar arasında, koklasana.

Yine bir eylül akşamında,