(Bu şiir karanfil 1' in yıllar sonra yazılmış devamıdır)
Yıllar sonra…
Ama kaç yıl sonraydı…Hatırlamıyorum.
Gençliğimde bir kız tanımıştım,
Eli yüzü petek gibi ap ak,
Ve tombul tombul,cıvıl cıvıldı,
Anası adını Karanfil koymuş,
Bizim evin karşısında otururlardı,
Herkesle konuşurdu o saflığıyla,
(On yıl görev yaptığım Diyarbakır'dan ayrılırken)
Elveda Diyarbakır,
Seni terk ediyorum artık,
Sevgilerinde sana kalsın,acılarında,
Doğduğum gün habersiz geldi yanıma,
Daha iyi gün görmeden girdi kanıma,
Bu böyle gitmeyecek,yetti canıma,
Çare yok artık bu felekle kapışacağım,
Mahşer gününde iki yakasına yapışacağım.
Bana söyleyecek söz bırakmadın,
Arkandan ağlayacak göz bırakmadın,
Çekip gittin bir tanem,iz bırakmadın,
Geceleri şu gözlerime uyku girmiyor,
Kim çaldıysa seni bana geri vermiyor.
Dün seni aradım ümitle,
Diyarbakır’ın dar sokaklarında,
Adını sordum herkese,
Tanıdılar,güldüler zavallı halime,
Kuşlara,ağaçlara,çiçeklere,
Haykırdım seni sevdiğimi,
Seni unutmak istiyorum,
Kalbimden söküp atmak bu sevdayı,
Yıkılsa da bu bedenim dayanacağım,
Yaş yerine kan akıtsa da gözlerim,
Tutmasa da yorgun dizlerim,
Yine de unutmak istiyorum seni,
Bu nasıl dünya böyle?
Anlamak mümkün değil,
Sevgileri hapsetmişler,
Prangalara vurmuşlar,
Tüm sevenleri,
En doğal hakkımız olan,
Araya bunca yıl ayrılık koyduktan sonra
Arada sırada bir selam salsan ne yazar
Azmış yaralarım kangren olduktan sonra
Lokman hekim olup yaramı sarsan ne yazar.
Ben aşktan söz ettikce,sen güldün geçtin
Aşk çöllerinde kayboldum dostlar,
Vefasız anılarımdan sormayın beni,
Bu dünyada yananları Allah affeder,
Halsiz düştüm artık,yormayın beni,
Yandım Kerem misali,bir Aslı için,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!