-1-
Her “keşke”nin sonu eyvah olurmuş,
Âşık kişi hicrana seyyah olurmuş,
Aşkın azı kâfi gelirmiş her kula,
Bilemedim, fazla sevmek günah olurmuş.
Leyla değilsin sen,
Aslı değilsin.
Mecnun gibi sevemem seni,
Ferhat gibi.
Kavuşamayız dağları parçalayınca.
Sevemem Karacaoğlan gibi.
bu şehirdeki herkes tanır seni
körler gözlerini
sağırlar sesini kıskanır
seni buralarda herkes tanır
ve şairler sözlerini
tüm sevdalılar kıskanır seni.
Sana geliyordum, vurdular.
İnciden bir mermiyle.
Tahminimce alnımdan,
Sana gelirken vurdular.
Önümü kestiler, durdular.
Bu gece yine dolunay var,
Başını kaldır göğe bak.
Saçlarına yıldız yağar,
Başını kaldır göğe bak.
Sokaklar hasretten buz tutunca,
O kadar alışmışım ki;
ardımdan el sallamana,
bu şehirden
boynu bükük her ayrılışımda.
Bilirim şimdi sen;
hâlâ aynı gülümseyişle el sallıyorsun
Bir gün bir şiir okuyacaksın,
Ve diyeceksin:
“Bu şiir bana yazılmış olmalı.”
Bir gün bir şiir okuyacaksın,
Ve bileceksin:
Tamam! Dön arkanı git,
Bir taş dalgalarda seker gibi,
Şimdi aşkım klozette bir izmarit,
Üstüne sifonu çeker gibi.
Gittiğin yollarda açar pusu,
Yalnızken daha bir çekişmez olur Ankara’nın sokakları,
Her kaldırım taşı hiçliğe bilemiştir dişlerini.
Ve sen meteliksiz bir âşık kadar onurlu,
Kirli yatak çarşaflarını avuçlayan üniversiteli bir kız gibi,
Hüzünlü atarsın her adımını.
Oysa o anda;
Ne zaman ki bir kadın sevilir,
Alev bulutu, kül kurusu sevdadan,
Ateşten tövbe eder ellerin,
Sigarayı bırakırsın…
Ne zaman ki bir kadın çıkar gelir,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!