Yine gün geceye karışırken
Bedenim yokluğa alışırken
Etrafım birden aydınlanırken
Keşke canan varsa da farkına
Yakan gözlerin gelir aklıma
Bu beden ki sana zorunlu
Artık sensizlikten yoruldu
O gözler ki nasıl efsunlu
Sihrinden aklım da kayboldu
Tanınmaz olmayan eşgale
Depremler olmakta beynimde
Çatladı bak rihter ölçeğim
Mavi gözlerin hep düşümde
Ben sensizlikten öleceğim
Benim bu yaralı kalbimde
Peki gözlerin var desem
Her türlü acıyı çeksem
Bu kadehi de bitirsem
Yine deli gibi sevsem
Sen İstanbul gibisin
Fethedilmeyi bekle
Boğaziçi gözlerin
Dalarım mavilikle
Fatih atam olamam
Gecenin hüznü hep üzerimdeyken
Gönlüme beynime hep sen düştüysen
Uykumda bile gözleri isterken
Unutamam gözlerini sevdiğim
Gözlerindeki nuru anlatamam
Akan kanım kadar durgun
Kalbimde hep deli dolu
Sevdamla sana meftunum
Sen benim bu hayat boyu
Karaya ak bağlamayı
Yine gece yine hüzün
Aklıma gelir yine gözün
Çaresizce düşünürüm
Sensin benim tek gökyüzüm
Neylerim gözlerin yoksa
Bu şehir, Boğaziçi yakar bizi
Anlatamaz hiç kimseye bu gizi
Mavi göktür, mavi sulardır izi
Gözlerin ayağa kaldırır acizi
İçimde var ki bilinmez bir sızı
Yorgun bedenimiz uçmak ister ummana
Hayatımız ise kalmışken bir amana
Oysa gelmiş iken zorlu bir zamana
Sadece gözlerin kalsın anılara
Şanlıurfa; 25.07.2020; 23:40
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!