Müşerref Şiiri - Bilal Aykanat

Maviliğin ortasında bembeyaz inci,
Üstüm başım karanlık kaplı ve ince.
Şairane zerafeti duygulardan birinci,
Elim buz ve terli, bana bu his gelince.
Razıyım, süveydam olur isterse eğer,
Rahat yok bana ben meftun oldukça.
Eşsiz bir ışık o, ayda yok onca değer,
Firkatle yaşarım vuslat gülü soldukça.

Manzaralardan bir haz var ki aldığım,
Üşüsem, soğuk havaya o koku karışsa.
Şahit denizime gafletimi de saldığım,
Eskidendir bu sesler, acı bir yakarışsa.
Refakatçim efkar, ne vakit onu ansam,
Rastlaşmak olmasa, hiç de yok derdim.
Elim sıcak elinde, hayali gerçek sansam,
Fırtına kopsa da, ben hep raks ederdim.

Metanetim zelzeleyle bir harabe olsa,
Ümidimden kaybettiğim aşkımdır bir.
Şu hayat yolculuğunda aşk bir yolsa,
Ebediyyete uzansın, son durak kabir.
Ruhum ay güzelliğiyle alevlenip yandı,
Rengi kara gözlerle beni benden aldı.
Etkisinde kalmış bu kalp mi dayandı?
Faili meçhul halde ne hülyalara daldı.

Muhabbete aç ruhum, kalp sevgiye aç,
Üzerimden aşar kelimeler, sesler aşar.
Şarkılar ve şiirler onun kara saçına taç,
Evhamlı ay görür onu, kendinden şaşar.
Rutubetli köşemde kederim beni yuttu,
Rüyamda gördüklerim gerçek mi çıktı?
En tehlikeli hissim, beni ayakta uyuttu,
Farkı yok ki zaten gönlüm işgale açıktı.

Muradım neydi ve ben ne kazandım?
Üfürükçü gönlümü saran fısıltı sis mi?
Şansımız da yoktu, yalnız adını andım,
Elveda, unutulsun artık müşerref ismi.
Rüzgara saldım kendimi akışa bıraktım,
Raks eden sevdanın tavrından usandım,
Elimden gelen neydi ki denizime aktım,
Fıtratım çağlayanmış, ben nehir sandım.