Çocukken zaman çok yavaş geçer. Hiç anlamadan otuz küsür olmuşsunuzdur ve çocukluğunuzdan ne kaldıysa hepsini bir kutuya sığdırmışsınızdır.
Tozlu belki de eskimiş bir kutudur bu... Zamanı geldiğinde açacağınız bir kutu bu... Ama açılacaktır bir gün elbette...
Yaşadıklarınızı düşünmeye başlamışsınızdır, geçmişiniz hatırına, sevgileriniz hatırına, güller hatırına...
Daha dün gibi hatırlıyorsunuzdur evinizin bahçesinde koşuşturduğunuzu, saklandığınız, gülerek çıktığınız bir kapı arkası vardır hep...
Yıkamadan, ağaçtan kopardığınız elmayı yerken yüzündeki tebessümü hatırlarsınız... Ağaca çıkarken dizlerinizin çizilmiş olması umrunuzda değildir...
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
İnsan sevdiklerini en çok özel günlerde ne kadar da daha çok arzular. baştan aşağı harika bir denemeydi. sevgiyle kalın
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta