Karanlık bir dehlizde yol alırken
Kaybettim yolumu
Bir nokta ışık gördüm
Işığa vurdum kendimi
Aldı götürdü beni ışık
Birde baktım
Biz fabrikada işçi değildik
Ne de bir şirkette memur olabildik
Alın terimiz aynı alın teri
Bu ne dengesiz bölüşüm...
Dut ağacı elma verir
Arı
Şeker yer
Bal devşirirse eğer
Bizim sevdamız neye yarar...
O
Kömürle yatan kömürle kalkan
Kömürle beslenenlerin diyarındadır
Kasaptarla sırtlarından denize bakarken
Beyninde düşüncelerinin geçit töreni vardır
Şimdi bir ekmek gibi
Sen İstanbul
Edirneden Karsa kadar
Bir küçük Türkiyesin
Anadolusun
Bir yanda yoksulluksun
Bir yanda varlığın sembolü olmuşsun
Ben küçükken
Bahçelerden erik çalardım kiraz çalardım
Yemek için arkadaşlarımla
Ama bizim ne bahçemiz ne de kiraz ağacımız vardı
Olsaydı hiç çalarmıydım...
Düştüm
Düşün içine
Düş içinde sen gördüm
Düştüm senin peşin
Sen içinde ben gördüm...
Yaşam gibi gerçek
Yaşam gibi sımsıcak olan anılar
Çırpındı beynimin derinliklerinde
Ve sonra kaybolup gittiler
Ve sonra yaşam gibi gerçek olan ölüm geldi
Hoş geldi safa geldi...
Ortada hiç bir şey yokken
Harf harfi çağırdı
Birleşip bir anlam oldular
Kelimeyi doğurdular
Kelime bir anlamla yetinmedi
Bütün kelimeleri çağırdı
Kalemim
Benim dert ortağımdır
Ne söylesem yazar
Severim
Benimle sever
Terkederim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!