Murat Özgören Şiiri - Murat Özgören

Hayatımda hiç kimseyi eleştirmekten geri durmadım.
Dostluklarını, arkadaşlıklarını, sevdalarını kaybetmek adına hep doğru bildiklerimi onlarla paylaştım.
Hep yanlışlarını arkalarından değil yüzlerine söyledim.
Her zaman yaradanıma dua ederken bana bir, diğer kullarına bin ver diye dua ettim.
Hiç kimseyi kıskanmadım, hor görmedim.
Kendi karakterimin çizgilerini oldukça kalın ve oldukça şeffaf çizmeye çalıştım.
Kimileri gibi aynı olaylara farklı reaksiyonlar değil, şartlar her ne olursa olsun hep aynı tepkileri verdim.
Beni kırk yıldır tanıyanın da daha yeni tanımış olanın da hangi olaya nasıl bir yaklaşım göstereceğimi bilmesini sağladım.
Kibri bilmedim hiç
Ukalalıkla hiç tanışmadım.
Yutkunmayı hiç sevmedim.
Başladığım cümle hiç neyse ile son bulmadı.
Sevdiklerim için çok yandım.
Onlar bir yaşarken acılarını ben bin yaşadım.
Yüreğimi kocaman yaptım.
Zekamın sınırlarını zorladım.
Düşünmeyi canıma yoldaş saydım.
Herkes mışıl mışıl uykudayken
ben sabahlara kadar neden, nasıllarla savaştım.
Çocuklara ayrı bir hassasiyetim oldu hep. Onların gamzeli yanaklarımdaki gülüşlerini gördükçe yaşadığımı anladım, başlarını okşadım.
Hayvanları çok sevdim
onlara suluk yaptım, ekmek bıraktım.
Çiçekleri çok sevdim
bahçemi rengarenk yaptım.
Toprağı çok sevdim
çoğu zaman çıplak el ve ayaklarımı çamura boyadım.
Ülkemi çok sevdim.
dört mevsimi aynı anda yaşayan eşsiz güzelliklere sahip vatanımı çok sevdim.
Onun kıyamete kadar varolması,
bahtiyar olması ve güçlü olması için bana verilen her görevi yaptım.
Bu can bende oldukça da yapmaya hazırım.
Bayrağımı çok sevdim.
Ay yıldızımı, kırmızımı.
Şehitlerimizi kıskandım hep
Onlarla cennette komşu olabilmeyi dilime dua öğrettim.
gazilerimizi baştacı yaptım.
Dinimi çok sevdim.
Allah'ımı, peygamberimi ve kuranımı.
Şeyh, şıh tanımadım, bilmedim, inanmadım.
Minaremde ezanımızı sevdim.
Onu her duyduğumda ruhumu ona verdim
mest oldum, dua okudum.
Ailemi çok sevdim.
Çocuklarımı hep kendimden üstün tuttum
onlar mutlu olsunlar diye gerekirse mutsuzluğa göğüs gerdim.
Yemedim, yedirdim
içmedim, içirdim.
Ölülerimi çok sevdim.
Benden çok uzak olduklarına inanmadım hiç.
Onlarla irtibatı hiç koparmadım.
Onları hissettim,
Onlarla konuştum ve dinledim.
Ve
sigarayı çok sevdim.
Hayatımda bana en yakın dost bildim.
Ağladım yaktım sevindim yaktım.
Hayatımda her zaman iyi bir insan olmaya
büyüklerimi sayıp, küçüklerimi sevmeye çalıştım.
Hiç bir zaman ölümden korkmadım.
Hep ruhun ölümsüzlüğüne inandım.
Hakkı yol bildim.
Hayatımı hak ile yaşamaya çalıştım.
Haklının yanında,
haksızın hep karşısında durdum.
İşte hepsi bu.
Tanıdınız mı beni?
İşte ben
Murat ÖZGÖREN
Fâni bir kul, kuru bir nefes
Yalnız bir can insan denen.