Murat Önder Özbek Şiirleri - Şair Murat ...

Aldanma.
Gerçekten.
O çocuksu, masum gibi görünen yüzüne aldanma.
O yüz var ya…
Ben bir zamanlar o yüze bütün inancımı astım.
Gözlerinde sevda var sandım.

Şimdi arasam… ne değişir?
Zaten her şey, olması gerektiği gibi değil;
olduğu gibi oldu.
Sen sustun, ben sustum.
Ama bizim sessizliğimiz eşit değildi.
Ben susarken içinde kırılıyordum, sen susarken kendini kurtarıyordun.

Bir toprağın adı vatan olur mu?
Bir dağın, bir derenin, bir çakıl taşının?
Olur!
Eğer üstüne secde edildiyse,
Eğer uğruna ölen olduysa,
Eğer bir yiğit,

Bir çay söyledim kendime,
İkincisi gelmedi.
Garson çocuğun aklı,
Karşı masadaki kızda kaldı galiba.

Ben de bakmadım suratına.

Sen diyorsun ya,
“Ölünce sevemezsem seni…”
Ben de diyorum ki:
Ya ben çoktan sevdiysem seni,
Ama sen hiç duymadıysan?

Ben demiştim...
Ama herkes sustuğuma odaklandı.
Çünkü haklı olmak, yüksek sesle söylenmeyince fark edilmez ya hani...
Benim de sesim kısıktı.
Kalbim konuşuyordu, kimse duymuyordu.
Oysa uyardım. İnce ince söyledim.

bir kadın gitti bu şehirden
ardında bıraktığı bir çay bardağında ruj izi,
birkaç eksik kelime,
bir de geceyi geçindiremeyen adam
bu benim işte

Gittin ya...
Dünya bana dar gelmeye başladı.
Sokaklar dar,
odalar dar,
hatta koca gökyüzü bile üzerime çökmüş gibi.
Sigaramı hangi rüzgâra versem,

Çal kemancı…
Ne varsa içimde, ne biriktiyse bunca zaman,
Döksün tellerinden dökülsün.
Sözle anlatamadım, gözle yetiremedim,
Belki senin yayından çıkan ses anlar beni.
Belki o hüzünlü ezgilerde biri, “evet işte, bu onun kalbi” der.

Çocuk oldum…
Ama bu bir neşe değil.
Bu, bir oyun parkı, bir salıncak, bir boya kalemi değil…
Bu, içimin daraldığı bir gece,
Bir bakışın sırtımdan itişi gibi.
İçimden büyüdüğüm her şey döküldü bir anda.