Murabba Esrâr-ı Hakîkat Şiiri - Kara Çoc ...

(1)
Âlem kamu bir "gölge", hakîkatteki bir Râz,
Eyler dil-i bî-çâre, seher vakti Niyâz.
Kırmış feleğin çarkı, susup kaldı o Sâz,
Yoktur bu cihân mülkü, bütün lafz-ı Mecâz.
(2)
Oldukça gönül, aşk-ı Hüdâ sırrına hâmûş,
Kalmış bu akıl, heybet-i Sultân ile bî-hûş.
Döndükçe felek, zehr-i ecelden içer ol nûş*,
Yansın bu vücûd, eylemesin kimseye bir cûş*.
(3)
Bir hânedir inşâsı harâb, tûde-i âmâl*,
Kim var ise bu dâirede, cümlesi pür-kâl*.
Yazmış ezelî kâtib-i mutlak, bu ne ahvâl?
Çıkmaz bu derin kuyudan, aslâ bir iclâl*.
(4)
Rûh oldu anâsırda*, bu zindanda Esîr,
"Kesret" görünür aynada, lâkin o Kesîr*.
Toprak olacak cism-i şerîfin, o da hâkîr,
Yoktur koca târîhte, ölüm hükmüne te'sîr.
(5)
Ey Zemzeme, söz cevherini eyleme kîl-û-kâl*,
Maksûd-u hakîkatte "Fenâ"dır ulu bir hâl.
Harca nefesi "Hû" yoluna, bulmak için bâl*,
Cân kuşları ten "kafes"ini, terk ile pür-hâl.