Müptela Zembil Şiiri - Seyfi Karaca

Ölürken elveda
Ayrilirken tesekkür ederek dünya hali vaktidir
Firsat olur veya olmaz istasyon liman sokak kiyi bucak yahut esik
Sisler ortasinda dumanlar arasinda bitkin yorgun
Dünyanin tadini renklerin cümbüsünü
Bulanik bakislarla büküs dönüs halsizlikten hüzün yontan
Kolay toparlayamayip orda öyle kalir hekesten dökülüp bosalan sus
Kizgin demirler dagliyorken cismi belirsiz sizidaki yara
Azat yollara düsmüs yagmis gün
Aska yitik bir vilayete dogru meramdaki mecali cekip sürüklediginin
Bir azgin irmak akaaar gider
Döner durur ögünü ögüncü ve talihi deli dolu degirmen
Pusulada poyrazin yilkisi
Bu asi ve güzel nikah coktaaaan
Damda hergün birlikte uyandigimiz sercelerin sesi ve serüveniyle
Pesine düskün ve yoluna vurgun gömlegimi asmak istiyorum
Agaclarin ince dallarina perdesiz pencerelerine bahrin
Morlu alli belki de portkal yapragi kirazin cicegi eger tutarsa
Kendi daginin aska bakir güzelini has bihalimsin sözü semti diliyle
Sevimeye ömrünce ac susuz corak ve uzak
Üstünde teninde düsünde entarisinde ne kalmissa sarilip uyandirarak
Gözleri isildayip gönlü yildiz yaldiz
Aklimda birakmayan tutkusu gövdemde yangin kolumda hasreti takili
Sevmisim ya ne deli, beni kendine dolayip saran
Ne vakit hele gün vurunca kar giyinmis soguga dösünü bagrini seren
Gölgelerin güneslerle kucaklasip öpüstügü
Yardan diyardan estiginde susmak avunmak bilmeyen sonsuzluk
Tipki sevdali sokaklardaki
Kilidini kaybetmis sehirler gibi her kapi badede ziyaden sarhos
Gardiyan gurbete cesnisi nufusu mapus
Yitik bir dünyadan sevincini yükenip aska gelen tüm güzellikler gibi
Yolu buz tutmussa tutmus ulasip asmak istiyorum yalinkat gömlegimi
Pervanede dönüp durmaktayken cagiran rüzgar
Söylediydi zaten bunda kimdi sevgili
Bilmem nere kar mi kis mi duvaklar acan düse ayaz
Söz kesmis evim barkimsin gayri demis topraga tohum
Sordum ettim de sende seninleymisim
Ötemi berimi divane su halde simdi
Azatlarda ve kim, ben bile bilemedigim..

Subat / 21