Münzevi Dönencesi Şiiri - Sevtap Özkahraman

Çığırtkan aşklar,
Sureta yaşamları vaat ederken
Belleğinde zamanın;
Ruhumun geveze dili
Susku oluyor ağzımda,

Susuyorum…

Ortak olunmuyor mu suça
Gerçeklerle yıkanınca!
Düş infazcıları,
Çalıntı saatlerle
Vururken kıraç gecelerimi;
Vahşi hücreler çoğalıyor
Yaşamın rahmini yırttı yırtacak!

Parçalanıyorum…

Kuşanmışlığıma sırnaşık geçmişi,
İşveli gülüşlerde göz kırparken
Bakire ölüm,
Kendi yaşamından ürken can
Maya tutmuyor bu bedende!

Ürperiyorum…

Yitik günler mührünü vururken
On üçüncü aya,
Tutsaklığa tutkulu
Yankısız yangınlarda,
Ateşi kucaklıyor
Münzevi dönencesindeki ben!

Seyrediyorum…

Bir sürgün griliğinde
Küf tutmuş yazgılar,
El ayak çekilmiş
Kefareti ödenmemiş yürekten,
Issız bir darağacı kurulu,
Ve
Ardım sıra
Ayak sesleri,
Doğarken kalemi kırılan
Kendine çocuk duygularımın!

Dinliyorum…
Dinliyorum…

(Ankara - 18 / 06 / 2008)