DENİZ’ler Bozkır’a Emanet...

Yüreğimde haykıran suskunluk
Ne de çok benziyor
Rüzgârda sallanan fidanlara…
Ve
Son mektubun kelimeleri kadar
Dokunaklı…

Duygular etrafa kalabalık kendine yalnız
Gün geceyi öperken postallarının bağcıklarında…
Gece ölüme demleniyor
Gençliğimizi dağlaya dağlaya…

Konuşamıyorum
Konuşmuyorum
Konuşmaya gerek yok
Oysa
DENİZLER Bozkıra emanet…

O
En kış bahar seherinde
Ölüm düştü gözbebeklerime
Düşler yalnızlıkla döllendi…
Sevmek ödünç alınmıştı sanki
Boynu ilmikli yüzlerden…

Bilmezler ki
İçine çektikçe çekesin gelen
Toprak kokusuna benzer bir
Ölümsüzlük
Ve
İnanç
Miras kaldı usulca süzülüp darağacından…
Ki
Ben oldu
Sen oldu
Biz oldu…

Baharlara vardıkça aldığım yaşla,
Bir parçam darağacı
Her yanım isyan!

Ola ki
Ayrı düştüğümü varsaysam
Geri dönülemeyen Mayıslara
Ya da
Gidilemeyen adaya
Adımı yitiririm
DENİZLERİ kutsayan gözyaşlarımda…

Oysa

Biliyorum
Biliyorum ki
Gençliğimin yol arkadaşları
Buram buram
Mayıs kokuyorlar hala…

(4 Mayıs 2012 / BOZKIR)