Münzevi Şiiri - Hasan Tan

alacakaranlıkta secde çağrısı
yosma bir nağmeyle okşarken şakaklarımı
yaralı göğsüme dalgalarını vurmakta bir deniz
dağınık tarihimin karanlık izbesinde
parçalayıp mendireklerimi
benim de ruhumda estirir rüzgarlarını.

sanmayın kavgasız bayraksızım
ve aşksız olduğum yalandır
her secde bir devrim
her devinim ruhumdaki yağmuru emzirir dünyaya
şimdi kıtalar kahramansız
uçurtmalar rüzgarsızsa
ve toprak tanıyorsa tenine karışan çocukların esmerliğini
gözümdeyse hüznün ırmakları
vuslatsız değildir hiçbir hasret
bu böyle bilinmeli.

şimdi gözlerimde hançer
dudaklarımda havar
ürkütürken bulvarın o şuh kahkahalarını
güldürürken beni ölümden korkmayan insan
ruhumda inceden bir yiv sızlar
bağrıma italik bir elif sokulur usulca
fısıltıyla geçerler gözlerimden
bana dokunmaktan korkan kadınlar.

bu şehirde fısıltıya benzer yalnızlık
her yerde çınlar
sanki deniz
sanki çağlayan
sanki rüzgar.

//gerisi şairin kendinden kaçışıdır//

bir kuantum fiziği eksikti ömrümde
ne yana dönsem otit bir sızı
bir de Ahmet kaya bağırır
“dağlarda öfkeli başım
serhat’ta hep akşam oluyor
nasipsiz kıştan mı,
yağmurdan mı yoksa aşktan mı?”
bu kış bereketli geçti yine
hasretten
özlemekten
umud etmekten
dizlerimizin bağı çözüldü
ve aşk tutuşmuş ruhumda atom parçalarına dağıldı
bazı akşamlar.

yok’suzluk uzadıkça söz uzuyor
farkındayım trajedimin
aşk ki hasretle genç
öpüşmekle cehennem
ezanlar tenimin kıyısında uğuldamakta
ah ki dünya arsızlıklara tutunmakta
ve hayat ihaneti bal eylerken
aşk iman ve nifak girdabıyla
dağlarken kalbimi örselenmiş dualar arasında
kıyılarda intihar eden bir deniz olur ömrüm.

ben ölümün ve yok’luğun tarifsiz zevkiyle un ufak olurken öyle
bir utancın kızıllığı çatlatır ruhumun tohumunu
sonsuzluğa uzanır önümde bir cehennem kederi
ey otuzlu yaşlarımın sevgilisi
gelip kanıma doğradın yeniden sevdanın arzusunu
yeniden öğrenir miyiz ruhumuzun ardındaki gizemi
yırtarak karanlığı
katılıp dervişlerin
aşıkların yasına
yenilip en kaçak dövüşlerde
arınır mıyız yeniden.