Munis Faik Ozansoy Şiirleri - Şair Munis ...

Gözlerin denizleri düşündürür insana,
Ve nasıl, enginleri aşıp gelen gemiler,
Fırtına akşamları, atılırsa limana,
Kalbim kirpiklerine öyle sığınmak ister.

Nedir, hiç düşündün mü, gemiler için kıyı,

Tanrım, kabahatım açık:
Ben insanlara inandım.
Onlarda Sen'den bir ışık,
Yahut bir gölge var sandım.

Nerden anlar, ne bilirdim,

İnsanlardan fazla söz açtım
Yakınmaya başlayalı;
Yermek değildi maksadım
Dil durmuyor ne yapmalı?

Bilirim değişmez yasan,

Gönlümde daima yeni bir yol hazırlığı,
Her lahza başka beldelerin iştiyakı var;
Yıldızların, ayın bile hasret baktığı
Çöller, denizler, engin ufuklar ve yaylalar
Bir sevginin hayalini takip eder gibi,
Çok kere bir melal ile baktım ufuklara;

Yıllarca bir Burak sanarak tahtadan atı
Sürdüm yorulmadan sonu gelmez ufuklara;
Artık kesildi dizlerinin sahte takatı,
Artık mecâli yok uzayan yolculuklara.

Yelken açınca mavi denizlerde bir hayâl,

İlk defa, bayram sabahı
Öpecek el bulamadım;
Bekledim çağrılmadı
Bir ana sesiyle adım.

Ellerim kaldı havada,

Bütün zevklerini tattım hayatın;
İçkiler tortulu, meyveler buruk;
Bir tat var içimde acıya yakın.
Beden zevklerinden kalan: yorgunluk...
Nedir düşünceyi tutan havada?
Vücudu toprağa çeken ağırlık?

Yurdumda bir evlik toprak isterim,
Yayla olsun, yamaç olsun, düz olsun...
Orada bir ömür kalmak isterim,
Yaz, kış olsun, bahar olsun, güz olsun.

Bir dam altı, gece barındıracak,

Sen, güzellikte namı şanı olan,
Ben, bu halin esiri bir şair.
Türlü adlarla söylenen destan,
Hep bu sevdayı anlatır gibidir.

Yok, bugün eski tipte bir Leyla,

Yeşil bir örümcek ağı gerilmiş,
Üstünde gökyüzü mavi bir tavan...
Örgünü bırak da yanıma uzan,
Bu mevsime uymaz aşktan başka iş.

Her yerde bir ateş tutuşturdu yaz,