Münih Pansiyon Şiiri - Seyfi Karaca

Kara agaclar kuru dallariyla egip büken rüzgara
Bir baska silip süpürüyor bugün cadde sokaklari
Sefil efil poyraz zemheri
Yillarin gecmisten birikip gelen zaman kirintilarinin
Hangarlarin ve fabrikalarin icinde boguldugu mor kavsaginda toplayarak
Bütün yanlis anlasilmalara bile bile yol ve meydan veren
Cicegin kokusunu
Dolunay tenhasini
Cimenin rengini dagin havasini viran degirmenlerde birakip
Yerin dibini boylayan celik kasali asansörlerle birlikte hinca hinc
Demir raylar üzerinde yikilip can vermedikce sag cikmasi mümkünsüz
Irgat atlar gibi,
Hayatin durmadan dönen girdap dolambaclari arasindan
Kayip izlerini ve yitirilmis düsüncelerini ararcasina
Tutundukca bucaginda firtinalar kopmakta ormanlar bugün darmaduman
Agum yeller esip tozmakta satolardan katadrallere
Azap caglayanlara sürüklenip
Argen irmagi hircin damlalardan azap lisanlar delirip köpürüyor
Kiliseler dördüncü cigligin kuledeki canlarini kütüüür kütür döverek
Münih…
Münih bugün eski istasyonda ayni yolun yolcusu degil
Kemerli bir kavisten iceri dalip giden yolboyu magazalarin
Dünyadan gecerken ugranilan bir pansion misali
Yabanci bir yeri herkesin öksüz tarafindan benzetip hickimseye cikaran
Yoksul cörekler de yapmiyor artik atesin dibinde camekanin ardindaki
Akli hayali kavak yellerinde esen fukara vitrin
Subat esmelerinde Münih..
Karnaval de yok bugün..
Kule de suskun
Yillar yili ve her saat basi tirenlere bakarak
Sacilmis savrulmus soguk künyelerde yitik yazgilarin dagilip toplandigi
Caddede hozan pansiyon,
Meydandaysa kimsiz kimsesizlik giyinmis bulanmis
Subat yagmurlari yagmakta bugün..!

Subat / 22