Münevver’siz kalmak -3

Münevver’im,

Muhtaç kaldığım ilaç, eczanelerde bulunmuyor!
Bu durumu düzeltecek ne bir çare var, ne de senin yerine koyacağım bir umudum…
Sensiz ama hep seninle olan müştakın, yangınını bir türlü saramıyor, yaraları kabuk bağlamıyor…

Ahh Münevver’im, bilmiyorsun, görmüyorsun sensiz nasıl yandığımı…

Yoksun ama yokluğun, her şeyden daha fazla zihnimde.
Sensizlik yalnızca bir yârin eksikliği değil; adını koyamadığım, derin bir kayboluş…
Sen beni unutsan da, ben senin özleminde mahkum kaldım…

Bir haber salsan, bir ümit yaksan; cemre düşer, sensizliğe mahkum olmuş bu bedene…

Sana sarılmaya, sana “Münevver’im” diye seslenmeye öyle hasretim, öyle özledim ki
yazarken dahi kalbim sıkışıyor.

Özlemek, çok derin bir duyguymuş, şimdi anladım…
Uzaktan sevmek zorunda olmayan, hiç “sevdim” demesin!
Aklım çıkıyor ama sen aklımdan çıkmıyorsun…

Aşık olmanın ötesinde, derin bir sevdaya düştüğümde anladım ki;
Gerçek aşk, cefa çektikçe büyüyormuş…

Ahh Münevver’im, ah!
Sen nereden bileceksin sensiz kalmanın, sensiz yaşamanın ne demek olduğunu?
Sensiz geçen her günün sonunda içimde büyüyen dertleri, sancıları?
Bir gece bile sensiz kalmadın ki!

Kolay mı sanıyorsun?
Beynimin tüm kıvrımlarına işleyen seni, adını, şiddetli özlemini içimden söküp atmayı?

Yokluğunun boşluğu, ruhuma çöken sessizlik, kalbimin sıkışması… uvvv!
Sana olan iştiyakım olmasa, her şey anlamsız kalırdı…
İşte o vakit, şeytanın vesvesesine kanabilirdim…

Ahh Münevver’im…
Zihnim savaşta olsa da, kalbim hep sana sığınmıştı!

Seninle müstesna hatıralarımız olsa da, içimde kalan birçok “keşkeler” var…
Acziyet gördüğüm her şeyi şimdi ikrar edebilirim…
Anlıyorum ki, nefsin ve hislerin peşine düşmek, hep hüsranla sonuçlanıyormuş…

Bıraktım her şeyi akışına…
Görelim Mevlam neyler, neylerse güzel eyler…