Yere düşen her damlada,
Nefreti gizlidir gökyüzünün.
Hor kullanan insanoğluna,
Kahreder durur,
Mis gibi kokan ekmeklerim
Türlü türlü yemeklerim
Hepsi birbirinden güzel
Al,yeşil,turuncu,mor,sarı
Meyvelerim, sebzelerim
Billur akan çeşmelerim
Sevgiyi işledim ilmek, ilmek, sabırla,
Bazen lâlezarda, bazen gonca gülde,
işledim sevgiyi sabırla,
Bir bağ bozumunda, elmada, üzümde,
işledim sevgiyi sabırla,
Bir güzelin gözünde,
Eski dost düşman olmazmış
Heyhat! Durumlar değişmiş,
Ne dostluk kaldı nede hoşluk,
Yanına gittiğimde,
Usulen hoş geldin,
Sormadın niye geldim,
Oturmuşum iSTANBUL'un taşına,
Almışım AYASOFYA'yı karşıma,
Vurulmuşum bir güzelin kaşına,
Oturmuşum iSTANBUL'un taşına,
Düşünüyorum yarınımı tek başına,
Cebinde olmazsa metelik,
Şair Cevat Çapan'ın 'Dünya Şiir Günü 'Bildirisi
“ Kimileri parklarda, kimileri toplantı salonlarında, kimileri de sevdikleriyle kendi aralarında şiir okuyarak, şiir üstüne söyleşerek, şiir konusunda düşünerek kutlayacaklar bugünü Şiirin insan acısını, sevincini, öfkesini ve akla gelmeyen daha nice duygularını nasıl dile getirdiğini yeniden hatırlayacaklar. Kimileri Boğaz’ın iki yakasını donatan erguvanlara bakarak yapacak bunu, kimileri nerdeyse yanı başımızda patlayan bombaların eşliğinde, çığlıklar arasında, barut kokusu içinde Bir yandan ezenleri, ezilenleri, öbür yandan geceleri, yıldızları, kokuları, tepeden tırnağa çiçek açmış ağaçlarıyla insanı deli eden bu dünyayı düşünerek katılacak bu kutlamaya.Şiirin yaşanan her şeyi beş duyumuzu canlandırarak (görerek, işiterek, koklayarak, tadarak, dokunarak) algılamamızı sağlayan bir duyarlık kaynağı olduğunu, şiirin bize duygularımızla düşünmeyi, düşüncelerimizle duymayı öğrettiğini hatırlatacak bize Dünya Şiir Günü kutlamaları.Özgürlük ve dayanışma özlemi içinde, “bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine” yaşamaya bir çağrı olduğunu düşünecekler şiirin. Yalnızca Edirne’den Ardahan’a kadar değil, Çin’den Peru’ya kadar uzayan bir umutla”
. Cevat Çapan
Gülfem Hanım’ın hayli canı sıkılmıştı, Eşinin Van’a tayini çıktığında. İlk görev yeriydi, çektiği kura’da orası çıkmıştı. Önce gitmek istemediler. Sonra düşündüler; Bu üzüntü de neydi. Orası da Vatan Toprağıydı ve belli bir süre kalınacaktı.
Gülfem ve eşinin ailesi İstanbul’da idi. Her ne kadar kendileri Ankara’da otursalar da Van Gölü ile deniz özlemini gideririz diye düşündüler ve gitmeye karar verdiler. Kavaklıdere’deki lüks sayılabilecek evlerinden son anda gözyaşlarıyla ayrıldılar. Zira gidecekleri gün, oradaki meslektaşları; ev bulduk, temizlettik, çatısı topraktan ama minik bahçesi var, Hükümet Binasına yakın, diyerek telgraf çekmişlerdi. Van’a gittiler, onbeş günde ancak yerleştiler, zira semtin suyu akmıyordu, elektrik de öyleydi. Büyük şehirlerde yeşile duyulan özlemden olsa gerek minik bahçedeki ağaç mutlu etmişti sevgili Gülfem’i. Soğan, maydanoz da ekerim diye düşünüyordu.
Fakat suyun akmaması da nasıl olurdu. Bir türlü bu bakımsızlığa aklı ermiyordu. Zamanın Belediye Başkanına bir mektup yazdı; “Sayın Başkanım memleketinizde hizmet etmek için severek geldik ama durum böyle, ne dersiniz” diyerek. Adres olarak çalıştığı işyerinin adresini vermişti. Zira ev adresini henüz bilmiyordu. Zabıta memurları hemen geldiler, tafsilatlı bilgi almak üzere. Hâlbuki mektubu o gün postaya vermişti. Ne de çabuk ellerine geçmişti. Hayret doğrusu, diyerek söylendi. Yapılan inceleme sonucunda, suların akmamasının, semtin sularına bakan yetkilinin, partizanlık nedeniyle, mesai bitiminde vanayı kapatıp, gitmesinden kaynaklandığı anlaşılmıştı. Akşamları suyun akmaması konusu bu şekilde halledildi, Gülfem’in çabaları neticesinde.
Her sabah Gülfem, eşiyle beraber işe giderken, mahallenin hanımlarının sıra sıra dizilip onları seyretmeleri, akşam mesai dönüşü onları yine köşe başlarında öbek öbek oturup, sohbet ederlerken görmesi, Gülfem’de hayli şaşkınlık yaratmıştı. Zamanla, komşuları da hoş geldin ziyaretlerine başladılar.
Canımın canı goncam
Hayat pek yaman
Bu yaman hayat yolunda
Oldun daima derman
Ayırmasın bizi yaradan
Acısa da yarelerim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!