Munch' ın Sanrıları Şiiri - Zelot Ekrad

Elleriyle çiziyor mezarını bir tuvale,
Ölümü resmetmek isterken,
Ölümden sonrasını resmediyor istemeden.
Duygularını zihnine kiralayıp,
Gölgeliyor mezar taşını.
Yalnızlıktan yana kullandığı ömrünü,
Karalayıp anlatıyor bulutları.
Ve bulutlar soğudukça
Ruhu da kararıyor bulutlar kadar.

Bedeninin umarsızlığı,
Sarhoş ağaçlar yeşertiyor yanı başında.
Hiç bitmeyecek bir resim olmasın diye,
Karamsarlığını saklıyor fırçasından.
Ama ölene değin hiç bitmiyor karamsarlığı.
Şarkılarla uğurluyor kendini,
İyi dileklere emanet ederken çıkmazlarını.

Rüzgarlar aralanıyor,
Tekneler alabora oluyor resmetmediği denizlerde.
Yaşam sancısı bir nokta olarak beliriyor
Resmin tam orta yerinde.
Bu kara lekeyi saklayamıyor,
Kaybetmek isterken
Daha çok beliriyor her şeyden.

Bırakıp gitme , bırakıp gidilecek
o kadar çok şey varken,
Yaşamlarla ol' doğum sancılarıyla...
Mavilerle ol
Vakit henüz çok erken.