Mumla Şiiri - Mehmet Çoban

Yine karanlık ortalık
Güneş karabulutlar arkasında kayıp
Arkasında yağmur bulutları gürültüsü
Yine karakış günün yüzü

Duyguların yükseldiği an
Akıl duygular karışınca perişan
Dinlemez, anlamaz insan

Oturdum pencere yanına
Bakıyorum sokaktan gelip geçen insanlara
Kulaklarım sağır yerli yersiz çalınan kornalara
Hayranım ambulanslara yol vermeyen araçlara

Dışarıda gürültü, sessizlik içimde
Bir yangın var kalbimde
Güneşsiz günde
Seyrediyorum âlemi yeryüzünde
Sevginin, saygının “S” leri yok neticede
Hepsi kıvrılmışlar siyasetin çirkefliğinde
Çıkarlara temennalar alkışlar içinde
İnsanlık yamukluğu tanır demokrasilerde
Nasılsa bir parmağı bir insandır özde
Kendisi beş para etmese de

Neyse boş ver be, aklım, fikrim, inancım
Akıl, fikir, inanç, çıkarda köleliğe harcım
Yasalar istismarı yok saysa da akıllım
Her yer istismar dolu, hala akıllanamadım

Gökten tufanlar inse de yeryüzüne akıllanır mı insan?
Yerden lavlar fışkırsa da akıllanır mı insan?
Depremler savursa da insanları gökyüzüne akıllanır mı insan?
Denizler kabarıp yutsa da insanları akıllanır mı insan?
Nehirler taşıp hiçbir şey bırakmasa da akıllanır mı insan?

Biliyorum hayır diyeceksiniz hep bir ağızdan
Akıl almayız biz altı ateş, üstü boşluk dünyadan
Bir curcuna yaşarız hep birlikte sorumsuzluklardan
Doğal afetler yetmez yeriz birbirimizi insanlığımızdan
Üç kuruşluk çıkarlar adına bıkmayız açtığımız savaşlardan
Anlamayız her gün önümüzde ölüp giden insanlardan
Ders almayız geride kalan feryadı figanlardan

Sonuçta adımız insan
Hiçbir şeyden ders çıkarmayan
Güya akıllıyız hayvanlardan
Hayvanları mumla aratan

25.11.2014 – İzmir