Mum ışığımızı söndürdü rüzgar

koşar adımlarımızla ulaşalım
mor salkımlı bahçeye
alın çizgilerimizden bir köşk yapalım
duvarların rengi beyaz olsun
sımsıcak bir gülümsemeyle
çizelim çiçeklerin resmini
avucumuza düşsün
gözyaşlarımız

hasret ki
ilk ekmek kokusu gibi
yayılır ya fırından
işte o zaman
parmak uçlarıyla çizdiğimiz
o yıldızlar
güneşten daha parlak
bin umut doğursun

uzun direkler arasına gerilmiş
yasasız iplere asılı
nice insanlar gördük
sanki güneşe değiyorlardı
tanıdığımız o insanlar ki
güneşi sevdikleri için
yanıyorlardı güneşte

beni gördüm
seni gördüm
bizi yani hepimizi gördüm
aralarında

mum ışığımızı söndürdü rüzgar
karanlıkta parlayan yıldızları
oysa ne güzel izlerdik
umut adına
o karanlık gecelerde

sahi
rüzgarlar mı uçurur yıldızları
yakamozla onun için mi dağılır
çalkantılı denizlerde
bunun için mi
oradan gelir rüzgarın serinliği

yeni sabahlar açacak
yıldızlar ve yakamozlara doğru
gündüz çocukları çıkacak
kapılardan
gözlerinden izleyeceğiz
en güzel
umutları
yarınları

redfer