Mum Şiiri - Yorumlar

Tüm mumların varlığına ve güzel yüreğinize bin teşekkür...

Umut dolu bir şiir..kaleminize sağlık

Bu şiir, karanlıkla dost olmuş bir yüreğin iç çekişidir…
Acının bin bir yüzüyle yüzleşmiş bir insanın, içinden değil, derininden konuştuğu bir anlatı…
Her dize, sessizce kanayan bir yaranın üzerine eğiliyor; ama yaranın kendisine değil, nasıl taşındığına bakıyor.
Zira bu şiirde acı, yalnız bir sızı değil; bir karakter, bir yolculuk, bir ağırlık ve bazen de bir alışkanlık.

"Acı özneldir" diye başlıyor şair
Bu bir sitem değil, bir sır fısıltısı.
Çünkü her insanın acısı kendi rengini taşır;
kimi zaman gözyaşı gibi akıp gider,
kimi zaman bir camın ardından sessizce baktırır.
Ama en çok da, insanın içini sessizce oyup durur.
Ve şair soruyor:
"Öldürmeyen acı, ya gün gün eritiyorsa bizi?"

Ne incelikli bir korku bu…
Görünmeyen bir düşman gibi, alıştıkça zayıflatan, sustukça büyüyen bir acıdan söz ediliyor.
Ve belki de bu yüzden,
Şiirin her kelimesi bir ağırlık taşıyor;
ama bu ağırlığın içinde bir başkaldırı da var
bir mum ışığı gibi titrese de sönmeyen.

Şiir, finalde okuyucunun yüreğine bir çivi çakmıyor,
aksine usulca bir mum bırakıyor avuçlarına:
"Kalkıp kendini aydınlatacak bir mum yakmalı insan. İnadına!"
İnadına… çünkü karanlık sıradan, ışık cesurca bir seçimdir.

Ve son söz:

Bu şiiri yazan kalem, karanlıkla konuşmayı bilen, ama asla karanlıkta kaybolmayan bir kalem…
Varsın herkesin güneşi başka yerden doğsun, sen yine de kendi mumu ol yüreğinin.
Kalemin, her zifiriye karşı bir mum olsun… Her daim...