Acı özneldir.
Kimi gözyaşı akıtır kimi kan,
Kimi susturur senelerce bir pencereden baktırır,
Kimi bir toplumun halaylarında bile yer bulacak
Ağıtlar yaktırır.
"Her derde deva" denen şey var mıdır?
Çoğu iç çöküşlerinin ilacı yeni yollara çıkaracak küçük bir heves..
Bazısının ölümle birlikte artık duyamayacağını bildiğin bir ses..
Bazısının ilacı ise belki sadece bir çift güzel sözdür.
Öldürmeyen acı ya güçsüzleştiriyorsa,
Ya gün gün eritip bitiriyorsa bizi?
Yine de sahiplenir miyiz sırf dolduruyor diye içimizi...
Ya o tüm her şeyin sustuğu
Tan yeri karanlığı bizim bir yanımızsa,
Güneş bile doğduğu halde aydınlatamıyorsa,
Kalkıp kendini aydınlatacak bir mum yakmalı insan.
İnadına!
Kayıt Tarihi : 25.4.2025 00:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Tıp fakültesinde şizofreni,bipolar bozukluğu vb. hastalıklarının anlatıldığı ders notunda "acı özneldir" bilgisiyle etkilenip kaleme aldığım bir şiirim.
Acının bin bir yüzüyle yüzleşmiş bir insanın, içinden değil, derininden konuştuğu bir anlatı…
Her dize, sessizce kanayan bir yaranın üzerine eğiliyor; ama yaranın kendisine değil, nasıl taşındığına bakıyor.
Zira bu şiirde acı, yalnız bir sızı değil; bir karakter, bir yolculuk, bir ağırlık ve bazen de bir alışkanlık.
"Acı özneldir" diye başlıyor şair
Bu bir sitem değil, bir sır fısıltısı.
Çünkü her insanın acısı kendi rengini taşır;
kimi zaman gözyaşı gibi akıp gider,
kimi zaman bir camın ardından sessizce baktırır.
Ama en çok da, insanın içini sessizce oyup durur.
Ve şair soruyor:
"Öldürmeyen acı, ya gün gün eritiyorsa bizi?"
Ne incelikli bir korku bu…
Görünmeyen bir düşman gibi, alıştıkça zayıflatan, sustukça büyüyen bir acıdan söz ediliyor.
Ve belki de bu yüzden,
Şiirin her kelimesi bir ağırlık taşıyor;
ama bu ağırlığın içinde bir başkaldırı da var
bir mum ışığı gibi titrese de sönmeyen.
Şiir, finalde okuyucunun yüreğine bir çivi çakmıyor,
aksine usulca bir mum bırakıyor avuçlarına:
"Kalkıp kendini aydınlatacak bir mum yakmalı insan. İnadına!"
İnadına… çünkü karanlık sıradan, ışık cesurca bir seçimdir.
Ve son söz:
Bu şiiri yazan kalem, karanlıkla konuşmayı bilen, ama asla karanlıkta kaybolmayan bir kalem…
Varsın herkesin güneşi başka yerden doğsun, sen yine de kendi mumu ol yüreğinin.
Kalemin, her zifiriye karşı bir mum olsun… Her daim...
Tüm mumların varlığına ve güzel yüreğinize bin teşekkür...
TÜM YORUMLAR (3)