Mum Şiiri - Ömer Kaan Bilgin

Günlerce yanmadım, ederim yoktu.
Perdenin üstünde aşk gölgesiyim.
Dostlarım pek cüzî, düşmanım çoktu.
Zâil yananların son imgesiyim.

Saçtığım ışıktan görmedim vefâ:
Leyâl ışımadı, vermedi şifâ.
Havayı bulamam, bozmam bu defâ.
Nedâmetin gizli, sır nefesiyim.

Sâyemde uçuyor, dîvâne kuşlar;
Ne külfet çektiler, ne dik yokuşlar.
Nâfile oraya, arşa uçuşlar;
Âsumânın geçit vermez isiyim.

Nihâyet bitti leyl ve geldi ışık:
Ardımda kalan göz dahi kamaşık.
Sâyemde yol buldu, binlerce âşık;
Akşamdan dönenin tan kavisiyim.

Yakılan son fitil vermedi fayda.
Bana caka sattı, güneş de ay da..
Hicranla gerilmiş alevli yayda,
Vecd ile haykıran tîrin sesiyim.