Mülteci Şiiri - Tevfik Mengüllüoğlu

Sen varken bir adı vardı bu şehrin,
şimdi ise yitirilmiş kimlikler
topluyorum yollardan.
Baktığım bütün vitrinlerde
asılı düşler görüyorum,
bir baskı makinesi gibi
dönüyor beynim.
Sen ellerinle ne zaman yüzüme
dokunsan, içimdeki acımasız bir cellada
kurban giderdi hislerin.
Ellerin herkesin ellerinden dahada ufalırdı.
Parsellenmiş umutlarımızı
ne zaman yaşamaya kalksak,
vadesi gelmemiş zamanlar
yaratırdık seninle,ben değiştirmeyi
sense yakıp küllerinden yeniden
var etmeyi düşlerdin bu şehrin,
delice yaşamak isterken sen
ben Azınlıkta Kaldım sana karşı.
Anlatabilmeliydim oysa o celladın
ben olmadığını.
Ama ne zaman anlatmaya kalksam,
senin bir başka yerde olduğunu fark ediyorum.
Bense büyük beden bir yaşamdan sıyrılıp,
celladının peşine düşen bir sabiyim şimdi.
Gittiğim yerlerde senden endişeli bir şehrin
kıyı evine sığınıyorum.
Kapım açılıp kapanıyor,
tedirgin kapının menteşe sesleriyle
zihnimin bilinmedik kuytularına sığınıyorum.
Realist aşklarının arasında
korsan bakışlarımı fark ediyorum,
biliyorum birazdan çıkıp gelecek
ve benim pişman olmamışlığıma
anlamlar yüklemeye başlayacaksın.
Hayat bu anlamsızlıkların içerisinde gizlidir belkide,
bana göre her şeyin bir anlamı, bir adı olmamalı,
Anlamlar zincirinden kendini koparmaya
çalışan bir tutsağım şimdi! ;
Sense yaşadıklarımızın
tanımadığımız tanımları olduğunu da kabullenmedin.
Delice çarpıyor kapısı gönlümün.
Kozmopolit duygularla baş başa bırakıyorsun beni,
Gittiğin yerlerde yine sen olacaksın!
bunu bilseydin kim bilir vazgeçerdin en başından.