Sonbahar da bile ölmeye direnen cırcır böcekleriyle,
aynı masada oturuyoruz şimdi.
Aynı bankta müstesna bakışlar atıyoruz ve direniyoruz.
Kaldırımların incitilmediği bir gölgede, bilge şarkılar söylüyoruz.
Gençtim ve ne yazık ki henüz ortasında bile değildim ömrümün.
Mızrak gibi sivriydi kelimeler ve onlarada yer açtık soframızda.
Gün doğumuna endişe ekleyemezdik ve gün batımını izleyemedik meçhul betonlar arasında.
ne olur kim olduğunu bilsem pia'nın
ellerini bir tutsam ölsem
böyle uzak uzak seslenmese
ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
otelleri bomboş bulmasam
Devamını Oku
ellerini bir tutsam ölsem
böyle uzak uzak seslenmese
ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
otelleri bomboş bulmasam
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta