Müjde Kelebeğim Şiiri - Gökhan Sünber

Mevzilemişim, pusuya yatmışım beynimin sinir hücrelerinde,
Bir yolunu bulsamda sıyrılı versem namlunun ucundan,
İki cümleye sığdırmışım hayatı hevesim kaçmış,
Hangi mânaya gelir yaşamak.

Muhabbette samimiyeti ararken çoktan kuyumu kazmışlar,
Cevaplar içten pazarlıklı, mevzular daha çocuk,
Kendimi kaybetmişim nefretin gölgesinde,
Kontrol edememişim hislerimi hakim bey,
Kendimi öldürmüşüm.

Başlamış yavaşlamaya zaman,
Müebbet sevdalarımda satırlar bitmek bilmemiş,
Dostluğumuz pekişmiş soğuk taş duvarlarla,
Öksürüğe boğulmuşum,
İlacımı getirin bana.

Hangi suçtan hüküm giydin Müjde Kelebeğim,
Kader mahkümum,
Yol arkadaşım,
İnancım sineye çeksede bütün bildiklerini,
Duanın bini bir paraya,
Ayaz vursada dökülse yaprakları nefretimin,
Dımdızlak ortada kalsam,
Kendimi bulsam diyorum,
Bu ben değilim.

Korku hakim olmuş bedenime,
Esarete alınmışım,
Cesaretim yarı yolda koy vermiş,
Anlayacağın ortada kalmışım,
Canıma tak etmiş sırtım delik deşik,
Azrail kapıyı sımsıkı tutmuş,
Ecelde gelmeden kaçmayı kafaya koymuşum,
Yani bir hayat hikâyesi,
Burada son bulmuşum.

Taki sen gelene kadar Müjde Kelebeğim,
Zaman normale dönmüş,
Baki kalmış gönlümde sevdam,
İlham kaynağım olmuşsun,
Gönlümün tek varisi,
Bütün iltifatlarım seninle anlam kazanmış,
Cümlelerim seninle değer bulmuş,
Aklanmışım bir zaman,
Kefaletim olmuşsun.

İki mavinin arasında sevinç çığlıkları atan martılar gibi,
Hem göklerin hakimi,
Denizlerin efendisi,
Kafama göre yaşam felsefesi,
Özgürlüğün diğer adı aşkmış,
Ben aşkı sende bulmuşum.

Meğer rakamlar değişmezmiş,
Yeni bir senaryo ile hayat hala iki cümle,
Senden öncesi, Seninle birlikte
Yeniden doğmuşum,
Umut etmekmiş yaşamak.