Müjdara Memnu Şiiri - Seyfi Karaca

Gözlerin yasakların demir perdesi
Bulanık iris ve artık eskisinin tıpkısı değil midir
Eğri büğrüyü seçip ayıklamakta oval akisleri suya batıp çıkan yosunlu halatlar gibi
Arık cılız küfsü azat müjdara memnu ve bir garip
Çağla’yı
Çağlayanı
Eşiği eşmeyi çeşmeyi sokağı dağı dereyi ovayı bayırı yaylayı doruğu hasreti yurdu sılayı
Demiş dilemiş dağı dağa sürmüş
Dünü yarına ısmarlamış
Ve perçin perçin
Ayazın ilinden sarpanın geçidinden çıkmış da gelmiş
Nasıl da mayıs sarılıp kucaklaşıyor renk ahenk deli devran
Nasıl da koklaşıp söyleşiyor ve nasıl da öpüşüp sevişiyor rüzgara dolanarak
Doğmadıysa aşka
Bilip inanmadıysa tövbeler olsun ki dünkü yaza yarınki ilk bahar
Tövbeler olsun ki kendini boşlayıp bıraktıkça yozunmuş çamurlaşmış alzaymır bir zamandır
Her ne kadar derinden dipten unutulmuşluğun kefaletiyle firar etmiş olsa da
Kimse kimsenin kefaretinden emin
Yakın
Memnun ve kani değildir

Mayıs/24